Haluk Levent kimdir

AHBAP platformu başkanlığında yaptığı yardım ve paylaşımlarla gündemden hiç düşmeyen, paylaşmayı, çoğaltmayı hayat hali edinen Anadolu Rock Müzik Sanatkarı Haluk Levent’in hayat hikâyesidir…

2002 yılıydı. Liseye hazırlanıyordum. Konuta dönerken yerde bir kâğıt buldum. Üzerinde kargacık burgacık harflerle bir müziğin nakaratı yazılıydı:

“Bitip tükenmez sigaram

Ciğerim nefessiz kalmış

Her şey palavra olsa bile

En hoş aşk sıkıntı olanmış…”

Şarkı yeniydi. Dönüp dönüp dinliyordum klipini. Birden bu türlü görünce de o kâğıdı alıp sakladım. Muhakkak ki bir kıssası vardı. Bir gün bunu nasılsa yazardım. Birkaç gün sonra Adana İstasyon Meydanı’nda bu müzik yükseliyordu. Kendimi bir anda Haluk Levent konserinin etrafında buldum. O vakit onu tanımıyordum. İkimiz de portakal çiçeklerinin kokusunu ezbere biliyorduk, hepsi bu. Artık ise, kusurlarının yanında çocukluk hayalini kendine yol edinmiş bir adam var karşımızda. Çok şeyden pişman olmuş, yeterli bir insan olmak için çabalıyor. Anacığı bir gün alnından öpüp, ‘Seninle gurur duyuyorum” dediğine nazaran, kalben başarıyor olmalı…

O kâğıdı buluşumun üzerinden çok vakit geçmiş. Ben hiç farkında olmadan tüm müziklerini ezber etmişim. Müziklerini daima severek dinledim ve söyledim. Lakin sanırım onu en çok toplumsal medyada kendisiyle dalga geçerken sevdim. Daima müzikler söyle, sevgiyle güzellikler yap, kusurların yolundan dönsün hoş adam. Gün dönüyor, hayat şekilleniyor, hayat beşere neler getiriyor…

Ben, bir gün o kâğıdın öyküsünü anlatacaktım, biliyordum. Her şeyin vaktini beklediği üzere, bu da beklemiş.

İyi ki…

Çocukluğu

Haluk, 26 Kasım 1968’de, Adana’da Yüreğir ilçesine bağlı Yamaçlı Mahallesi’nde, Sabriye ve Mesut Acil çiftinin dokuz çocuğundan sekizincisi olarak dünyaya geldi. Çok sonra kendisinin de söz edeceği üzere Nusayri’lerdi; ancak Arap değillerdi.

Yoksul bir ailenin içine doğmuştu. Fakat yıllar sonra bir gün kendisi fakirlere yardım ederken yoksulluğun tarifi ile çok daha derinden tanışınca çocukluğunu tekrar gözden geçirip şöyle diyecekti: “Bizim konutun durumunda fakirdik; lakin o kadar da değildik…” Ekonomik olarak fakir; ancak toplumsal olarak varlıklı bir aileye doğduğunu düşünüyordu. Zira ağabeyi tahminen ilkokul mezunuydu; lakin Haluk için bir Ahmed Arif’ti. Şiirler yazıyordu. Sanatın canlı bir halde yaşadığı bir konutta nefes alıyordu. Evet fakirlerdi; ancak sanatın zenginliği yadsınamazdı. Meskenin içinde şiirler okunan, müzikler söylenen yarışlar yapıp alkış tuttukları anlar vardı. Şiirler, müzikler o büyürken ruhuna işliyordu. Haluk, memnun bir çocuktu…

Mesut Beyefendi, Haluk’un anlatımı ile sevgisini göstermeyen klasik bir babaydı. Hoşgörülü bir adamdı tıpkı vakitte. Fakat 9 çocuktan kendisine kalan hangi vakitte babasını nitekim tanıyacağına da emin olamıyordu. Çocuktu ve vakit geçiyor, büyüyordu. Güya vakit yalnızca büyümek için geçiyordu. Sabriye Hanım da, kocasından artırdığı paralarla meskenine yetmeye çalışan, çocukları okusun diye canını dişine takan bir bayandı. O da tahminen sevgisini göstermekte pek uygun değildi; lakin çocuklarının üzerindeki anneliğini hissettiriyordu…

Haluk’un çocukluk hayali yoksulluğun olmadığı bir dünyaydı. En azından kendi ülkesinde fakirlere yetişebilmeyi, yoksulluğa deva olabilmeyi istiyordu. Bu hususta çok çalışacağı, herkesi harekete geçireceği günler gelecekti…

Adana’da, çocukluğunda iz bırakmış, onun için en kıymetli yerlerden biri Taş Köprüydü. O gölde arkadaşlarıyla karşıya kadar yüzme yarışı yaparlardı. Bir de onun çöplük olarak kullanıldığını hatırladığı, göle kadar çöp yığını o alan. Orayı yaşanır bir hale getirmek için en çok çalışanlardan biri Haluk’tu. Çok ağaç dikti.

Yıllar içinde o ağaçlar büyüyecek bir ormanlık alan oluşacaktı. Belediye, Haluk Levent ismine bir koruluk verdi: ‘Haluk Levent Koruluğu’. Haluk Levent, Adana’ya gittiğinde o korulukta dinlenmeyi, keyif yapmayı daima sevecek; portakal bahçelerinde en hoş müziklerini yazacaktı…

Eğitim hayatı

Haluk, ilkokula Sakıp Sabancı İlköğretim Okulu’nda başladı ve ortaokulu da burada bitirdi. Bu okulda 8 yıl geçirmişti. Yıllar sonra Ortaköy’de, Sakıp Sabancı’ya kitabını imzalarken, “Ben, Adana’da sizin isminizi taşıyan okulda okudum.” diyecek; Sabancı da okulun yapılış öyküsünü paylaşacaktı.

Sabancı, Haluk’a “Yüreğir’deki mi?” diye sordu ve daha sonra anlatmaya başladı. “Orada aslında bizim okulumuz olmayacaktı. Önüme 3-5 seçenek getirdiler ve Adana’nın daima Kuzey bölgesinde, varlıklı ailelerin oturduğu yerlerdeki yerleri gösterdiler. Ancak ben senin oturduğun o semti seçtim. Zira yüreği dolu dolu gençlerin olacağını hissettim. Ve benim okulum orada olsun istedim.” Haluk, yıllar sonra bu anısını okulunun önünde anlatırken bir yandan da hakikat yerlerde bulunmuş olmanın güneşe bakan yüzünü yaşıyordu…

Lise eğitimini Adana Atatürk Lisesi’nde alan Haluk, üniversite ömründe uzun soluklu bir yaşama geçti. Çok kere üniversite kazandı ve kısa vakitli öğrenci olarak bulundu. Evet, üniversite imtihanlarını kazanıyordu; lakin çoğunlukla maddi imkânsızlıktan eğitiminde istikrarlı olamıyordu.

İlk kazandığı okul, Karadeniz Teknik Üniversitesi Orman Mühendisliği Bölümü’ydü. Burada bir yıl okudu. İkinci üniversitesi Ankara Üniversitesi Bilgisayar Programcılığı oldu. Buraya da bir yıl devam etti. İkinci yılında Orta Doğu Teknik Üniversitesi Fizik Bölümü’nü kazandı. Burada da devam etmeyince Ankara Üniversitesi Muhasebe Bölümü’nü kazandı. Son olarak Bilkent Üniversitesi Lisan Öğretim’e kayıt yaptırdı…

Haluk Levent Yollarda

Haluk’un gençliği de, çocukluk yılları üzere geçim ıstırabı ile geçti. Babasının ilaçlarını borçlarla toparlamaya çalışıyordu. Gitarı daima elindeydi. O denli ki telleri koptuğunda parasızlıktan yaptıramadığı oluyordu…

Sürekli imtihanlara girip bir diğer üniversitenin öğrencisi olduğu bu yıllar içinde bir yandan da ticaretle uğraşıyordu.  Bu mevzuda hayli başarısızdı. O denli ki biz onu tanımadan evvel tam manasıyla borç batağındaydı. Mehmet Sevecen Kazan isminde bir tefeciden aldığı 50 bin liralık borç başına sıkıntı oldu. 1989’da çekte tahribat hatası gerekçesiyle 9 ay 15 gün müddetle mahpusa girdi.

Başarısız bir ticaret geçmişini gerisinde bırakıp Adana’dan ayrıldı. Kendini tam manasıyla yollara verdi. Elinde gitarı, birçok kentte dolaşıp müziklerini söyledi. Çocukluk hayali kalbinin bir köşesinde gittiği her yere onunla birlikte gitti. Yardım ettikçe dünyanın daha hoş bir yer olacağı düşünü hiç yitirmedi. Hatta bu müziklerle dolu seyahatinde çocuğu vakit insanlara yardımı dokunsun diye müzikler da söyledi. Eforları kimi vakit sonuç verdi, kimi vakit üzdü. Bu devir, Haluk’un hayatında pek çok şeyi tabir ediyordu. Yıllar sonra bugünü hayatının dönüm noktası olarak sayacaktı. Bu sürecin tecrübesini içeren birinci albümünün hazırlığına 1990’da başlamıştı. Sancılı vakitlerdi. Ancak o hiç vazgeçmedi…

Ve sonunda 1992’de, rotasını İstanbul’a çevirdi. Ortaköy’de pek çok barda çalıştı. Yolu bir gün Sinema Müziği Bestekarı olarak tanınan Yıldıray Gürgen ile kesişti. Ayrıyeten Serdar Öztop ve Akın Eldes üzere kaliteli müzisyenlerle de birinci albüm için çalışıyordu. Çok çalışıyordu. Çok güç geçen 3 yılın akabinde Temmuz 1993’te, Haluk Levent ismiyle birinci albümü ‘Yollarda’yıçıkardı.

Bu albüm, geçtiği yolların tüm izlerini taşıyordu…

Anadolu Rock Müziği’nin ikinci yükseliş dönemi

Haluk’un birinci albümü ‘Yollarda’, Anadolu Rock Müziği’nin – ortaya çıktığı 70’lerden sonra – ikinci yükseliş periyodunun birinci yapıtıydı. Yıllarca lisanlara pelesenk olacak müzikler bu albümdeydi. Ayrıyeten yeniden ‘Yollarda’ albümü ile tıpkı yıl Moğallar da, 20 yıldan sonra birinci albümünü çıkarmıştı.

Yollarda, yaklaşık 2 yüz bin sattı. Haluk Levent, Türkiye müzik piyasasına güçlü bir seyahatten gelmiş; ancak burada uzun soluklu yeni bir yol açmıştı. Bu satış sayısı da bunun habercisiydi. Bu albüm, Haluk Levent’i tanıtmıştı. Sonrasında hayranları, onun yardımdan yardıma koşan, çocukluk hayalini gerçekleştirmek için çok çalışan yüzünü tanımaya başladı. Sayısız hayır konserine çıktı. Elde ettiği gelirlerle gereksinimi olan hastalar için diyaliz ve teneffüs makineleri aldı…

“Sevgisini bizden gizlerdi” dediği babasını da bu süreçte kaybetti. Haluk, babasının vefat haberini aldığında, Muğla konserinde sahnede 25 yaşında bir delikanlıydı. Ve bir 25 yıl daha geçtiğinde katıldığı programda şöyle diyecekti:

“Erken gitti diyebilirim. Tahminen artık onu bir 25 yıl daha yaşayabilirdim.”

Ekim 1995’te ikinci albümü ‘Bir Gece Vakti’ni çıkardığında satışı neredeyse bir milyonu yakalamıştı. 1996’nın sonunda da ‘Arkadaş’ adını verdiği albümünü çıkardı. İşte bu albüm, tam manasıyla Anadolu Rock Müziği’nin müzikal manada en başarılı örneklerinden biriydi. Haluk da, Arkadaş albümü için şöyle diyordu:

“Bu albümle dünya standartlarını yakaladım.”

Akdeniz Akşamları

Yollarda albümündeki bütün müzikler ezber edilmişti. Lakin bir tanesi vardı ki, lisanlara pelesenk olacak vakti olmayan bir müziğe dönüşecekti. Gitarını kapan gençler aşkını bu müzikle ilan edecekti. Kıyıların müziğiydi Akdeniz Akşamları. Hatta yıllar sonra Akdeniz Akşamları için şöyle diyecekti Haluk:

“Akdeniz Akşamları, Çukurova beşerinin yaşanmışlığıdır. Adana, Mersin, İskenderun kıyılarının şarkısıdır…”

Haluk, onda iz bırakan ne varsa önüne ya da arkasına notalar döşüyordu. Her bir sözcük hisleri, yaşanmışlığı anlatıyordu…

Tekrar mahpus ve sonrası

Başarısız geçen ticaret hayatı peşini bırakmamıştı. On yıldır gerisi sıra gelen bir ticari dava sebebiyle Ağustos 1997’de, 9 ay mahpus cezası aldı.

Haluk’un hayatında bir sefer daha cezaevi devri açılmıştı. Asi ruhu ile üretmekten vazgeçmedi. Müziğini ve genç yaşının asiliğini temsil eden uzun saçları vardı. Akkuyu’da yapılması düşünülen Nükleer Santral Projesi’ni protesto şovlarına o da dahil oldu ve uzun saçlarını kesip gönderdi.

Bu süreç Haluk Levent’in müziği ismine da epey verimliydi. Cezaevine girmeden evvel oluşturduğu kayıtlarla ‘Mektup’ ismini verdiği bir albüm çıkardı. Bu Mektup, içeriden dışarıya yazılmıştı. Okuyanı çok oldu. Ona mektup yazanı da. Yüz binlerce mektup geldi. Kendi kendine kalmışlığın bir sonraki adımıyla da daha çok yazdı Haluk ve bir kitap doğdu. Birinci kitabına ‘Kedi Köprüsü’ ismini verdi. Çocukluğundan bu vakte kendisini, müziğini buluşunu anlatıyordu…

9 ay sonra mahpustan çıktığında yeni albümünü hazırlamak için çok az bir vakti vardı. Zira 18 ay sürecek askerlik vazifesini yerine getirmesi gerekiyordu. Müziğinden, hayranlarından uzaklaşacağı bu süreci de hissederek Eylül 1998’de çıkardığı albümüne ‘Yine Ayrılık’ ismini verdi ve askere gitti. Askerdeyken de daima müzik vardı. Haluk, askerdeyken daha evvel Türkiye’nin hiç gitmediği yerlerinde, bütün Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da konserler verdi.

99 sarsıntısının akabinde hayatın çok güç yüzüyle karşılaştığımızda Haluk Levent, bu defa İzmit’te kurulan çadır kentlerde şahsen çalıştı, çadırlar kurdu. Ve olağan depremzedelere yardım sağlayacak konserler verdi. Çocukluk hayalini kalbinden hiç eksiltmeden gittiği her yere taşıyordu…

Tüm bunlarla birlikte askerlik sürecinden müsaade günlerinin tamamını tekrar stüdyoda çalışarak geçirmişti. 2000 yılı başlarken, milenyum çağına merhaba derken Haluk Levent, ‘www.leyla.com’ ismini verdiği albümünü çıkardı. Dijitalleşmeye başlayan dünyada hislerin da dijitalleşiyor oluşuna dökülmüş notaları vardı…

Şubat 2001’de ‘Kral Çıplak’, Ekim 2002’de ‘Bir Erkeğin Günlüğü’, Eylül 2004’te ‘Aç Pencereni’, Nisan 2005’te ‘Annemin Türküleri’ albümlerini çıkardı.

7 Nisan 2004’te, ‘Moritos’un Düşleri’ ismini verdiği ikinci kitabını yayımladı…

Cezaevi hususlarında devir periyot ismi geçmeye devam etti. Örneğin 2014’te, girdiği 800 bin lira borcu ödeyemediğinden 3 ay mahpus yatacaktı…

2006’da ‘Akşam Üstü’ albümünü çıkardı. Bu albümde yer verdiği ‘Elfida’ müziği kendisinin de en çok sevdiği müzikti ve onu söylemekten hiç vazgeçmeyecekti. 2010’da ‘Hacivat Karagöz’ albümünü çıkardı. Bu albüm sanalda dinlenme rekorları kırsa da, CD satışları pek âlâ değildi. Şubat 2014’te de ‘Dostane’ isminin verdiği albümünü çıkaran Haluk Levent, son olarak 2019’da, ‘Tam Bana Göre’ albümü ile hayranlarının karşısındaydı…

Yardımsever Rockçu Haluk Levent

Evet, ona bu türlü diyorlardı. Yol devam ediyordu; o, tüm seyahati boyunca müziğinden ve yardım etmekten vazgeçmiyordu…

Sanatında 15 yılı geride bırakmıştı. Yurt içinde ve yurt dışında yaklaşık on bin konser verdi. O, ülkemizin en çok konser veren sanatkarlarından biriydi. Bir konserinde 11 saat sahnede kalarak ismini silinmez harflerle müzik tarihine kazıdı.  Ona Yardımsever Rockcu diyorlardı. Zira Haluk Levent, bu konserlerin çok değerli bir kısmından para almamış, onun yerine gelirini muhtaçlığı olan hastalara bağışlamıştı.

Yoksulluk, onun yumuşak karnıydı. Fakat bunun yanında etraf problemlerine karşı hassas oluşuyla da dikkat çekiyordu. Albümünde etraf şuuru aşılayan müzikler söyleyen Haluk Levent, Türkiye’de etrafa ziyan verdiği söylenen, düşünülen projeler aleyhine davalar açtı. Örneğin, Mersin’de, Kazanlı ilçesinde soylarının tükenmesi tehlikesiyle karşı karşıta gelinen Caretta Carettalar için protesto şovlarına katıldı.

(Neslin Yonanlar ve kızları Ela)

Haluk Levent evlendi

Neslin Yonanlar, “Edirne’de bir barda onu dinlediğimde tanıştık.” diye anlatıyordu Haluk ile tanışmasını. Ortalarında çok güçlü bir bağ vardı ve birbirlerini çok seviyorlardı. Kuşağın Yonanlar, Haluk Levent’in “Hani Benim Olacaktın”şarkısının klipinde de oynadı. Haluk’un cezaevinde olduğu devirde Jenerasyonun Yonanlar şunları söylemişti:

“Onu, açık görüş dışında göremiyordum. Klip sayesinde TV’de hasret gideriyor, ekranda sık sık görüyorum. Klipte beni şaşırtan sevgilimin saçları oldu. Kısa saçlı değildi. Ben Akkuyu’ya santral yapılmasını protesto için saçlarımı kestirince, o da bu türlü yapmış. Çok duygulandım.”

2004’te, Sultanahmet’te, Binbirdirek Sarnıcı’nda sade bir merasimle evlendiler. Erhan Aygün, Haluk’un şahitliğini üstlenirken, Neslin’in şahidi de Mahsun Kırmızıgül’dü. Bu evlilik, onlara ‘Ela’ ismini verdikleri bir kız çocuğu getirdi. Lakin evlilikleri pek yolunda gitmiyordu. Ela’nın geleceğini düşünerek boşanma sözcüğünü konutlarında geçirmekten vazgeçmişlerdi. Meğer bu vazgeçiş değil, bir erteleyişti…

18 Aralık 2017’de, fikren ve ruhen anlaşamadıklarını belirterek mutabakatlı boşanmak için İstanbul Aile Mahkemesi’ne dilekçelerini verdiler. Bir gün sonra sabah saatlerinde hakim karşısına çıkan çiftin, boşanmasına karar verildi.

Elfida’nın hikâyesi

Hayranlarını sorularını cevapladığı bir programda Haluk Levent’e, söylemekten en keyif aldığı müzik sorulduğunda iki müziğin ismini söylüyordu: Elfida ve Deniz Üstü Köpürür! 20 sene de geçse, tekrar sahnede en çok bu iki şarkıyı daima bir diğer severek söyleyeceğine emin hissediyordu. Bununla birlikte hayatının fon müziği sorulduğunda da, “Başka türlü bir şey benim istediğim…” diye söyleme başlamıştı…

Elfida, bir diğer müzikti hakikaten; yaşıyordu. Haluk Levent, bu şarkıyı söylemeye başladığı periyottan bu yana üzerine çok konuşulmuş, Elfida’nın bir genç kız olduğu üzerine türlü şeyler yazılmıştı. Bunun üzerine Haluk Levent, 2006’da Akşam Üstü albümünde yer verdiği müziğin öyküsünü Twitter hesabından 2017’de anlattı…

Elfida, aslında Beyzanur isminde küçük bir kızdı. Tanıştıklarında 4 yaşındaydı ve amansız bir hastalıkla çaba ediyordu. Birlikte 4 yıl daha geçirebildiler. Haluk Levent, Beyzanur için Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’ne gidiyor, tabipleriyle görüşüyordu. Bir gün hekimler: “Haluk Beyefendi, bu kızı gözden çıkarın.” Dedi. Bu cümle, Haluk’un yufka yüreğine kazındı adeta…

O gün hekimlerle görüşmede müzisyen arkadaşı Emrah Aydoğdu da, Haluk ile birlikteydi. Aydoğdu, “Gözden çıkarılan bayanın manası Osmanlıcada Elfida!”dedi. Hissettikleri duyguyu karşılayamazdı tahminen; fakat kavram olarak hekimlerin söylediği şeye uyuyordu. Haluk, Beyzanur’u o denli çok seviyordu ki, içine sığdıramadığı hisleriyle oturup Elfida müziğini yazdı. Aydoğdu ile birlikte kelamların üzerinden geçtiler. Ömer Faruk Güney, müziği ile katkıda bulundu. Haluk, Beyzanur’a son günlerinde daima ona kendisini anlatan şarkıyı söyledi. Küçük kız, Elfida’nın kendisi olduğunu hiç bilmedi…

Haluk, Bakırköy’de hastane işçisine bir konser vermişti. Beyzanur’a âlâ baksınlar çok istiyordu. Onların gecesine katıldı. O gece, konutunda bir diğer yere kaldırılan Beyzanur, hayata gözlerini kapadı. Haluk, küçük Beyzanur’u kaybedişine çok üzüldü. Anne babasından rica etti: “Evet, kızımızı kaybettik. Lütfen bir çocuk daha yapın.”

Beyzanur’un babası, bir yıl sonra Haluk’a bir kızları olacağı haberini verdi. Haluk, “Adını Elfida koyun” dedi. Elfida, artık ablasından ona kalan sevgi dolu bir mirasla pırıl pırıl yaşayan, okuluna giden bir kız çocuğu…

Haluk müziğin kelamlarını irdeleyerek anlattığı kısımda şöyle diyordu:

“O devir de şirketlerim batmış, sözlerdeki “Omzumda iz bırakma yüküm dünyaya yakın” şunu söz etmek içindi: Ya zati dünya kadar batmışım, sorunluyum, Beyzacığım ne olur bari sen gitme demek içindi. O sözlerdeki “Yüzyıllardır sarılmamış kolların” cümlesi, anne ve babası gece gündüz nöbetteydiler. Beyzanur’un kırılganlığından, hasta yatağından ötürü sarılamıyorlardı. Nitekim sarılabildiklerini görmedim. “Sisliydi kirpiklerin ve gözlerin yağmurlu” kelamları ise Beyzanur’un sahiden daima yağmurlu gözleri vardı hayata tutunmaya çalışan…”

Haluk, bu müzikte hiçbir ticari gaye gütmediğini ise şöyle anlatıyordu:

“Bu şarkıyı o periyotlarda söylerken birçok kişi söyledi. Ben bu şarkıyı ticari maksatla kullanmak ve vermek istemedim ve vermedim de. Bu öteki bir şeydi. Bir Akdeniz Akşamları faciası daha yaşamak istemiyordum. Biliyorsunuz Akdeniz Akşamları muazzam bir müziktir aslında. O periyodun bir hikayesidir ancak herkes okuya okuya artık içimizden gelmeyecek hale geldi. Elfida’nın o denli olmasını istemiyordum o çok özel bir müzikti fakat ben yurtdışındayken benim bilgim dahilinde olmadan Ankara’dan bir müzisyene verilmiş müzik. Çok üzüldüm ve kızdım. Ailesi beni aradı, çok özür diledim. Vermeme kararı aldık şarkıyı. Burada ailesinin de çok uğraşı oldu Beyzanur ile ilgili ve tekrar hayata döndürülmesiyle ilgili. Onların acılarını daima paylaşmaya çalıştım. Elhasıl Elfida’nın hikayesi bu. Öbür hiçbir hikayesi yok.

Net, düz, sade…”

İzmir’in dağlarında çiçekler açar

Referandum devriydi. Evet ya da Hayır diyecektik. Ve Haluk Levent’in seslendireceği İzmir Marşı işte buradan doğmuştu. Bunu bir röportajında şöyle anlatmıştı:

“O süreçte insanlara bir seçme özgürlüğü verilmişti: Evet ya da Hayır. Ancak ‘Hayır’ diyen beşerler, tereddütsüz ve faal kimi çevrelerce neredeyse ‘Vatan Haini’ kıvamına getiriliyordu. Toplumsal medyada espri olarak, “Hayır seçeneğini niçin koyuyorsunuz? İnsanları neden vatan haini yapıyorsunuz? Yalnızca ‘evet’ deyin ve herkes gidip oyunu versin” yazdım. O periyotta, -uygulanan siyasetten vazgeçilmeden evvelki süreçte- her iki sözden birisi, “Siz PKK ile FETÖ ile birebir çizgidesiniz. Onlar ‘Hayır’ diyor, siz de ‘Hayır’ diyorsunuz” oldu. Biz neredeyse bu ülkenin vatan hainleri kıvamına getirildik. Her, geriye Türk bayrağı asan, her geriye cumhurbaşkanlığı forsu asan vatansever olurken bizler o bayraktan mahrum, o bayrağın düşmanı kabul edildik. Niçin? Zira biz ‘Hayır’ diyorduk. Çok içerledim bu duruma.”

Haluk Levent, 20 yıldır okuduğu şiirleri bir albüme koyacaktı. Esasen İzmir Marşı’nın içindeki şiiri de Çanakkale Şehitleri için verecekti. Dedesini hatırladı. Üç kardeşiyle birlikte 14 yıl boyunca savaşa gitmişler; Çanakkale’de, Sakarya’da, Yemen’de savaşmışlardı. Haluk, hummalı bir araştırmaya başladı. Genelkurmaya kadar gitti. Dedesinin en küçük kardeşinin İstiklal Madalyası aldığı bilgisine ulaştı. Öteki kayıtlara çok güç ulaşmış, bazılarına hiç ulaşamamıştı…

Dedesinin ağabeyi Ahmet Gani, kardeşlerinin gözü önünde şehit olmuş, başka dedesi 40 yıl bedeninde savaştan hatıra bir kurşunla yaşamıştı…

“Biz bu ülkenin kurucularının torunlarıyız. Benim dedem bu ülkenin toprakları için savaştı. Neden ben seçme özgürlüğüm olan bir kelimeyi seçecek olduğum için vatan haini olayım?” diyordu. İşte İzmir Marşı bu türlü doğdu.

Klip, Bakırköy Leyla Gencer Sanat Merkezi’nde çekildi. Haluk Levent, İzmir Marşı’nın klipini 17 Mart akşamı dedesi ve kardeşlerine adayarak internette yayınladı. Klipin yayına girdiği gün Haluk Levent, Zürich’e gidiyordu. Uçağa girdiğinde bir andan alkışlar duyulmaya başlandı. Hissettiği duygu çok karmaşıktı. Üzülmüştü de.

“O an üzüldüm. Ne kadar muhtaçlığımız varmış bu türlü bir şeye… Ne hale gelmişiz! Bu ülke bunu hak etmemişti! İnsanların kanılarını özgürce söz ettiği, Cumhuriyet sisteminin sürdüğü, dış bağlarda komşularla sorun yaşanmadığı, bilimsel ve teknolojik manada batıya dönük, yerelde etnik gelenekselci; fakat çağdaş dünyaya hiç kapanmamış bir ülke hayal ediyorum.” diyordu.

İzmir Marşı, o günden sonra daima coşkuyla söylendi…

(Haluk Levent, takipçisi Ziynet’in kavalyesi oldu.)

Sosyal medyada Haluk Levent

Haluk Levent, kendi gazetesini oluşturmanın vaktinin geldiğini düşündüğünde toplumsal medya hesaplarını kullanmaya başladı. “Ben burada 20 yıllık dinleyicilerime kendimi anlatmaya çalıştım.” diyordu.

Bir anda toplumsal medyayı çok faal kullanan ünlülerden biri oldu. “Biz, seni hiç bu türlü bilmiyorduk” diyenler de oldu, “Seni esasen bu türlü tanımıştık” diyenler de. Bu mecrayı tıpkı vakitte tekrar yeterlilikleri için de kullandı. Bununla birlikte hayranlarıyla da ortasındaki perdeyi hayli inceltmişti. Onlara yanıt vermekle kalmıyor, yeri geliyor isteklerine de karşılık verebiliyordu. Onlardan bir adedinde yeniden kısa müddette trend topic olmuştu…

Her şey Ziynet isminde bir takipçisinin Haluk Levent’e attığı ve atmaya daima devam ettiği bildirilerle başladı. Şöyle diyordu iletilerden birinde:

“Abi, Cuma günü mezuniyet var. Benim hala umudum var. Kavalyem olursun bence.”

Haluk Levent ise şöyle yanıt verdi:

“Aylardır yazıyorsun. Kelam kız! Cuma müsait olursam kavalyen olacağım.”

Ve evet, Cuma akşamı Ziynet’in kolunda mezuniyeti için kavalyesi Haluk Levent vardı…

Gecenin fotoğraflarını toplumsal medya hesabından da paylaştı. Haluk Levent, bir köprü kurmuş, kalplere dokunmaya devam ediyordu…

AHBAP kuruldu

Katıldığı bir programda şöyle diyordu:

“Küçükken ne yapmak istiyorsunuz sorusuna büyüyünce ülkemde kaç tane fakir varsa onlar için uğraş edeceğim. Yoksul çocuklara yardım edeceğim. Hastalara yardım edeceğim diyen milyonlarca çocuk var şu anda. Ancak büyüyorlar ve klasik çarka giriyorlar. Biz yalnızca hayallerimizi söyleyip vicdanımızı rahatlatıyoruz. Ben vicdanımı rahatlatmak istemedim; ben hayallerimi yaşamak istedim. AHBAP bu nedenle AHBAP oldu ve şu anki hayat biçimim bu nedenle oturdu. Ben hayallerimi yaşıyorum.”

AHBAP, tahminen de Haluk Levent’in tamamlanışıydı. 22 yaşında bir gençken Bursa’da, Küçükkumla’da elinde gitar çalarken, yol üzerinde bir babanın Bursa Hastanesi’nde yatan kızına, elinde gazete kupürü ile para toplamak için gezindiğini gördü. Onu durdurdu ve gitar çalmaya başladı. Beşerler para atmaya başlayınca bir hevesle 2-3 gün bu biçimde gezip para topladılar. Ancak kızı kurtaramadılar. Bu an genç Haluk’un hayatında bir kırılma noktasıydı ve tahminen de öyküde hayli öncesine gidildiğinde, AHBAP işte bu çatlaktan sızan ışıktan doğmuştu…

Bu işin Haluk Levent’in kalbinden yansıyan ışıklı yanıydı olağan. Toplumsal medyada da şöyle durumlar oluyordu. Bir gün yaptığı bir espri üzerine bir kız, “Parti kur, oy verelim abi!” demişti. “Referandumda birkaç sandıkta adım çıkınca parti kurmaya karar verdim. İsmini da AHBAP koyduk.” diye anlatıyordu.

Elbette AHBAP siyasi bir parti değildi. O, birinci twitter partisiydi. Haluk Levent, 16 Nisan 2017’de gerçekleşen referandum sonrasında toplumsal medyada, takipçileriyle istişare ederek “Anadolu Halk ve Barış Partisi” AHBAP’ı kurdu.

Kendi toplumsal medya hesabını kullanan AHBAP, 2 Mayıs’ta siyasi bir parti olmadıklarını, “Sevgili kamuoyuna ve tüm AHBAPlara duyuru” başlığında şöyle açıkladı:

“AHBAP, siyasi bir parti değildir. İsmindeki parti tarifi, hayatımızı güzelleştirmeye, bize paylaşmayı öğretmeye vakit bulamayan siyasi partilere nanik manası taşımaktadır. Genel Liderimiz Haluk Levent’in de öbür tüm AHBAP üyelerinin de siyasi görüşleri kendilerini bağlar, AHBAP’a siyasi düğüm atılamaz. AHBAP; paylaşmak, yardımlaşmak ve tüm canlılara, tabiata hürmet gösterip, öğrenmek üzerine konseyi, şeffaf, şefkatli bir insanlık hareketidir. Ahbap, teşkilatında yer alan her birey, hem öteki tüm AHABP’larıyla hem de toplumda tüm gereksinimi olanlarla yardımlaşmak, paylaşmak, öğrenmek, öğretmek, daha güzel beşerler olabilmek için var olur. Bu emelleri şiar edinmeyen bireyler, kendilerine bizim ortamızda AHBAP bulamaz. AHBAP, detaylı açıklaması yakında paylaşılacak orijinal bir idare biçimi olan “SEVOKRATİK” sistemle yönetilecektir. Partide yükselmenin en değerli kriterleri; insanları, hayvanları, doğayı sevmek, muhtaçlığı olana yardım etmektir. Parti idaresi en paylaşımcı, yardımsever ve bilgili, kendini geliştirmeye açık AHBAPlar ortasından, tüm üyelerin katılacağı “Dijital Sevokratik” seçimlerle belirlenecektir. Faaliyetlerimiz ve hareket planımız da, önümüzdeki günlerde, parti teşkilatımız, üyelerimiz ve kamuoyuna duyurulmaya başlanacaktır. Tüm kendini AHBAPsız hissedenleri, bu yardımlaşma, paylaşım ve sevgi kozmosuna bizimle AHBAP olmaya davet ediyoruz.”

Ve bir buçuk ay geçmişti ki, 46 bin üyeye ulaştılar. Bu süreçte fakir insanların  meskenlerini onardılar, muhtaçlık sahiplerine eşya aldılar. Hastaların yanında oldular. En kıymetlisi ilik nakli için donör kampanyası başlattılar. AHBAP artık 3 yıldır hayatımızda. Hala muhtaçlığı olanın yardımına koşmak için var gücüyle çalışıyor…

Annesini kaybetti

Haluk Levent’in annesi Sabriye Hanım, 3 Kasım 2019’da, yaşlılığa bağlı hastalıklar sebebiyle konutunda hayata gözlerini kapadı. Acı haber ile sarsılan Haluk Levent, toplumsal medyada şu paylaşımı yaptı:

“Dün gece annemiz Sabriye’yi kaybettik. Bir mühlet burada olamayacağım. Bu sayfayı Veli Sevinç yönetecek. Ahbaplar çalışmaya devam edecek, yarım kalan iş bırakmayacak. Yakında görüşürüz canlarım.”

Çocuk yanı çok sızlamıştı muhakkak ki. Ruhunu gezdirdiği portakal bahçelerinde koşup yorulmuş, dinleniyordu tahminen. Daha sonra katıldığı bir programda annesi için hislerini, pişmanlığını, sevgisini, hasretini şöyle söz ediyordu:

“Sevgili annem okumam için çok uğraştı, sabahlara kadar manavda karpuz sattı, o devirlerde ona layık bir evlat olamadım. Onun o emeğini düşündükçe, vaktinde yaptığım hareketleri hakikat bulmuyorum… Ona çok şey borçluyum. Bir seferinde beni alnımdan öpüp ‘Seninle gurur duyuyorum oğlum’ demesi içimi rahatlattı.’’

Anacığının alnına bıraktığı öpücükten devam etti yaşamaya…

Bugün Haluk Levent

Bugün dünyaca bir virüse karşıyız. Onunla savaşıyoruz. Haluk Levent de, AHBAP ile birlikte elbette bu hususta öylece duramazdı. Hepimizin konut karantinasına girdiği günlerde, 18 Mart’ta şu tweeti attı:

“Zor günlerden geçiyoruz. Şu anda AHBAP derneğinde 976 bin TL var. Maaşlar ve medikal alımı hariç bütün parayı 2 bin ailenin 2 aylık temel besin gereçleri için kullanacağız. 15 gün içinde işten çıkarılan bireyler, aileleri ismine müracaat yapabilir. Yarın müracaat adresi vereceğiz.”

Kuruluş maksadı paylaşmak, yardımlaşmak olan bir platform için şaşırtan değildi. Yeniden gündemde ismini koruyan isimlerden biri de olmuştu. Bu tweet uygun bir başlangıçtı. Lakin savaştığımız virüsün tehlike alanının genişliği düşünülürse, daha fazlasını yapmalıydı. Daha büyük bir yardım için 28 Mart’ta, bu kere ünlülere, atletlere seslenen bir tweet attı:

“Oyuncusundan atletine, müzisyenine kadar tüm ünlü dostlarıma sesleniyorum! Ben sizlerden daha hayırsever değilim. Yalnızca daha koordineliyim. Gelin AHBAPları siz de kucaklayın. Gün dayanışma günüdür! Kişisel değil, daima birlikte hareket edelim. Sizi seviyoruz ve bekliyoruz.”

Ve evet, ünlüler bu çağrıyı karşılıksız bırakmadı…

Bir yandan gülümseten paylaşımlarına da devam etti. koronavirüsten sebep kestiği sakallarını öpücüklü bir pozla paylaşırken esprili lisanından uzaklaşmıyor, tekrar kendisiyle dalga geçiyordu:

“10 yıl sonra birinci kere sakalsız. Gece bakmayın korkarsınız.”

Tabii yardımları bitmedi. İstanbul Eyüp Sultan Nişanca Aile Sıhhati Merkezi’nde Aile Tabibi Dr. Yavuz Kalaycı, Koronavirüse bağlı organ yetmezliği sebebiyle hayatını yitirmiş ve geride iki kızını bırakmıştı. Fr. Kalaycı, anne ve babasını da 10 gün evvel tekrar tıpkı sebepten kaybetmişti. Son isteği ise, kalpte sızıydı. Meslektaşları, arkadaşlarının bildirisini toplumsal medyada paylaştı:

“Kızlarım küçük, sahip çıkarsınız değil mi?”

Haluk Levent ve AHBAP, bu duruma kayıtsız kalamadı ve duyurusunu yaptı:

“Yavuz Kalaycı’nın eşi ve çocuklarıyla birlikteyim. Hepinizin ismine başsağlığında bulundum. Eşi ‘Yavuz’un sınıf arkadaşları daima yanımızda sağ olsunlar’ dedi. Bizler de bu iki kızımızın tahsil hayatları boyunca bursunu sağlayacağız. Ve artık bizim de kızlarımız onlar. Merak etmeyin.”

Haluk Levent, çocukluk hayalinin peşinden buralara kadar gelmişti. Seyahat uzun ve birçok vakit kendine kızdığı kusurlarla doluydu; lakin dediği üzere uygun insan olmak için de çabalıyordu. Bir yanını çocuk tutarak kalbini uygunluğa açan, paylaşmayı, çoğalmayı hayat üslubu biçimine getiren bir Haluk Levent geçiyor bu dünyadan…

İyi ki…

Damla Karakuş

[email protected]

Not:

Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.

Instagram: