Sayın Işık kimdir

Yeşilçam’ın en parlak birinci yıldızı, sinemanın en çok ağlayan, ağlatan yüzü, Müslüm Gürses ile tanıştıktan sonra bir kere bile isimleri başka yazılmayan aşkın modülü, Saygıdeğer Nur’un hayat hikâyesidir…

Ölüm haberini aldığım andan beri “Muhterem Işık kimdir?” evrakım açık bilgisayarımda. Gidip gelip, okuyup araştırıp daima yazdım. 3 gün geçti ve artık geceyi tamamlarken yazıyorum bu girişi. Virüsle boğuştuğumuz bugünlerde bir aşk kıssası yazmak düzgün geldi, evet; fakat madalyonun diğer birçok yüzünde ülkenin gerçekleri de gizliydi. 12 yaşında tecavüze uğrayan ve utancından okula gidemeyen, sonraki iki yılı anne bildiği teyzesinin ikinci kocasının tacizlerine direnerek geçiren bir çocukluk, genç kızlık vardı o yüzde. Bir gün yolu Müslüm Baba ile kesişene kadar çok acı çekti. Aslında onunlayken de canı yandı; fakat travmalarıyla yüzleşmesini bilen bir bayan olup, bu aşkın şifasını aşikâr ki benzeri acılardan geçip gelmiş Müslüm Baba’ya da ulaştırdı. Şöhretin en doruğunu de gördü, bir simit alacak parasının kalmadığı günleri de…

Çok şey sorguladığım, sorguladığımız şu günlerde, ne çok şeyi gözden geçirdim. Ne çok sorum var tekrar beynimde dolanan…

Şimdi en çok uygun şeylere gereksinimim olduğundan, aşkın yaşayan, gerçek yüzünden bakmak istiyorum o madalyona. Saygıdeğer Parıltı, Müslüm Baba öldüğünde iki kişilik mezar aldığından bahsederken şöyle demişti:

“Ne hoş bir şey, kemiklerimiz birlikte çürüyecek. Benim için ‘Sevdiğine gitti.’ diyecekler.”

Şimdi işte, madalyonun bu yüzünde, sevdiğine giden Sayın Işık var…

Ruhu şad olsun!

NOT: 

Çocukluğu

Muhterem’in annesi Şira, Eski Yugoslavya’da, şimdinin Makedonya hudutları içinde olan Manastır kentinde bir genç kızdı; okul vaktinde bir Hocasına gönlünü kaptırmıştı. Lakin bu adamın, evli-çocuklu olduğundan, onunla gönül eğlendirdiğinden habersizdi. Başında kavak yelleri esiyordu genç kızın, âşık olmuştu. Saygıdeğer yıllar sonra bir röportajında bu olaydan bahsederken, “Kim olsa o yaşta âşık olur.” diyordu. Anneciği 16 yaşındaydı ve sonunda gebe kalmıştı işte. Âşık olduğu adam, bunu söylediğinde, ona sırtını döndü. Yanlış bir adamın aşkı, onu felakete sürüklüyordu…

Şira, bir başına kalmış, ölesiye bir kaygının içindeydi. Esasen sonu da buydu ya… Yapayalnız kalmıştı. Kimseye söyleyemeyeceği bu gerçeği, bir arkadaşı ile paylaştı. Vakit da geçiyordu bir yandan. Hamilelik ilerliyordu. Arkadaşına söylemese tahminen bir ihtimal bir tahlil bulur muydu bilinmez; fakat arkadaşı bu sırrı tutamamıştı. Ailesi de öğrenince, babasını Kosova’dan çağırdılar. Hocası, yani bebeğin babası da bu sırada ortalardan kayboldu.

Babası gelir gelmez soluğu adamın meskeninde aldı. Hesap sormalıydı; lakin karşısına yanında çocuğuyla bir bayan çıktı ve “Eşim yok!” dedi. Sanki bayan her şeyden haberdar mıydı, bilemedi. Aslında bunu düşünecek kadar sakin de değildi. Öfkeden köpürüyordu. Hırsını alamayınca kızının yanına geldi ve onu kolundan tuttuğu üzere “Doğum yapana kadar burada kalacaksın!” diyerek konutun alt katındaki şarap mahzenine kapattı. Bir penceresi bile olmayan, hava almayan, buz üzere bu yerde Şira’nın sıkıntısı, asıl artık başlıyordu. Ablaları Şira’ya bâtın bilinmeyen yemek, su verebilmek için fırsat kolluyordu. Genç kızın öbür da boğazından bir yudum su, bir lokma ekmek geçmesi mümkün değildi zaten…

1932 yılbaşı gecesi, altı ayı doldurmak üzereyken Şira’nın sancısı tuttu. Çığlıkları mahzenin duvarına çarpıp çarpıp kulaklarını çınlatıyordu. Sofrada içi elvermeyen ablası Şivga, şarap alma mazeretiyle Şira’yı denetim etmek için mahzene indi.  Ablası geldiğinde, Şira çoktan doğum yapmıştı. Acılar, çığlıklar içinde bir kız çocuğu dünyaya getirmişti. Çabucak Ebe Raziye’ye haber ettiler. Şira, oracıkta can vermişti. Babası, ebeye bebeği işaret ederek, “Al bunu, karların ortasına bırak.” dedi. Sesinde hala öfke vardı. Bu denli vakit bir an olsun dinmemişti. Artık küçücük bebeği, “Hayvanlar yesin.” diye ekleyerek mevte terk ediyordu. Kadıncağız biçare, bebeği alıp bir Türk mescidine götürdü. Merdivenin başına bıraktı. Namaz kılmaya gelecek cemaat görür diye umuyordu. Bırakıp gidemedi Ebe Raziye, karşı meskenin bahçesine saklandı. Bebeğin üzerini kar giderek örtüyordu. Kimse de fark etmemişti. Daha fazla dayanamadı, gidip bebeği aldı. Kalbi dayanmamıştı şu el kadar bebeğin daha doğar doğmaz yaşadığına. Aldı, meskenine götürdü. En azından birkaç gün bakar, bu sırada ne yapacağını düşünürdü…

Manastır’dan tanıdığı Havva geldi Raziye’nin aklına. Dul bir bayandı ve o da bebeğini üç aylıkken yitirmişti. Hayatta beşerler birbirlerinin eksik yanlarını bu türlü tamamlıyordu demek. Havva, biraz para karşılığında aldı bebeği. Kaybettiği yavrusunun yerine sevecekti onu. Teyzesi, Raziye’ye “Bebeği kime teslim ettiysen söyle, ismini Olga koysun.” diye tembihlediğinden bebeğin ismi Olga oldu. Aslında teyzesi o denli çok istiyordu ki Olga’ya kendisi baksın. Kaybettiği kardeşinden geriye bir tek o kalmıştı. Ancak olmazdı. Çatışmalı günlerdi. Yugoslav hükümetinin Müslümanlara yaptığı baskılardan Manastır Türkleri de nasibini alıyordu. Onun bitmesini bekliyordu. Lakin bitmeyecekti. 1938’de göçler başlayınca iki teyze de yola çıkıp Türkiye’ye, Tekirdağ’a geldiler. Göç yolunda tanıştıkları iki Türk ile evlendiler. Böylelikle isimleri Şevkiye ve Bedriye olmuş, yoksulluk da başlamıştı. Hiçbir şey kolay değildi; fakat artık daha da güç olacaktı. Halbuki Kosova’da farklı bir hayatları vardı. Olga’nın büyükbabasının bir kumaş fabrikası vardı. Halleri vakitleri yerindeydi. Lakin beşerler tarafından da pek sevilmezdi. Artık kızları aslında bilmediği bir zorluk bekliyordu…

Bu sıralarda Havva da öldü. Olga da küçücük haliyle yeniden dünyada yalnız kalmıştı. Şevkiye teyzesi, onu yanına alacaktı bu sefer. Türkiye’ye kaçak soktular minik Olga’yı. II. Dünya Savaşı’nın dehşet saçan yüzünde, bir kamyonda gizlice İstanbul’a kaçırıldı. Bu sırada Eyüp’e yerleşmişlerdi. Olga hiç konuşmuyordu. Doğduğu birinci günden beri ömrün tüm yükü güya kalbinin bir odacığına yerleşmiş, vücudunu esir almıştı. Sonra teyzesinin Mehmet ismini verdikleri bir oğlu oldu; kardeşi vardı artık. Lakin bu sefer de teyzesinin kocası öldü. “Tek başına bayan, hem gavur! Yalnız kalmasın.” dediler, tekrar evlendi. Vakit onlar için pek kolay akmıyordu.

Olga’nın küçük kalbi, tahminen bu kadar zannediyordu. Zira bu kadarı da çok ağırdı küçük vücudu için. Meğer daha ismi da dahil olmak üzere çok şey değişecekti. Sıkıntı günler kapıdaydı; şimdi daha hoşları ile karşılaşacağını bilmeyen bir küçük çocuktu yalnızca. Yıllar sonra bugünleri anlatırken şöyle diyordu: “Ben dünyaya doğmakla yanılgı yapmışım yahut beni doğuran kusur yapmış.” Yalnızca yaşarken değil, geçmişe dönüp anarken de zordu. Babası olacak adamın bir fotoğrafını bile görmemişti. Merak da etmemişti. Daha 16’sında gencecik anneciğinin onun yüzünden ölüşünü, ona palavra söyleyişini, sahip çıkmayışını affedemiyordu.

Hiç affetmeyecekti…

Okulu bitiremedi

Okula başlayacaktı artık Olga; lakin bir baş kağıdı olmadan olmazdı. Muhtar çözdü bu işi. 1930’da ölen Keşanlı Kamber Hasan Kısa’nın ismini yazdılar baba hanesine. Ve ismi da Muhterem olarak değişti. O, artık Olga değil, Saygıdeğer Kısa’ydı. Bir yandan büyümüş hissetti Saygıdeğer. Bir yandan da yeni bir hayat onu bekliyordu. Okula başlayacaktı.

İlköğrenimi için Eyüp 36. İlkokulu’na kaydoldu. Okulu çok seviyordu; lakin çok sessizdi. Öteki öğrenciler onu ya ‘Dilsiz’ ya da ‘Gavur’ diye çağırıyordu. Ortaokulda onu herkese karşı koruyan bir Hakkı Öğretmen’i vardı, en çok onu seviyordu. Dersleri de kötü değildi. Ne kadar sevse de okulu bitiremeyecekti…

“Henüz 12 yaşındaydım ve evet, tecavüze uğradım”

Bir Pazar günüydü. Teyzesinin Rami’de, gecekondu mahallesinde oturan bir arkadaşına misafirliğe gittiler. Çocuklarla sokakta saklambaç oynuyordu. Bir yanı inşaat bölgesiydi buranın. İnşa edilmekte olan duvara yüzünü dönüp saymaya başladı Sayın. Birkaç sayı ilerlemişti ki, bir sessizlik oldu. Ürperdi. Yavaşça ardını döndüğünde karşısında onun yanında dev sayılacak bir adam duruyordu. Bu denli vakit tüm sustuklarıyla bağıracaktı ki, yüzüne inen sert bir tokattan sonra süratle ağzını kapadı. Her şey bir anlık, tek çırpınışlık ve sertti.

Yıllar sonra bu anı, “Henüz 12 yaşındaydım ve evet, tecavüze uğradım… Bütün aileler çocuklarına dikkat etmeli. Gün oluyor dalıyorlar, çocuklar dışarıda oynuyor, neredeler, başlarına ne geldi haberleri olmuyor.” diye anlatacaktı…

Balat Hastanesi’nde gözlerini açtığında aklında kalan tek şey dehşet ve acıydı. Herhalde başını çarpmış olacak ki, başında bir ağrı vardı. Onu, gecekonduları için toprak almaya gelen bayanlar bulmuştu baygın halde. Bu anın acısını da, utancını da silemedi Sayın. Kendine geldiğinde çok utanıyordu. Okul hayatı da bitti. Zira “Eyüp’te bir kız çocuğuna tecavüz edildi.” diye bir gazeteye manşet olmuştu. Ne kadar çok istese de bir daha utancından okula gidemedi…

Sadece okul değil, günlük ömrü da ilerlemedi bir mühlet. Erkeklerden nefret ediyordu. Hem korkuyor, hem de garip geliyordu. Alışılmış yaş aldıkça insan üzerinden çocukluğun getirdiği ağır endişeli halleri de atıyordu. Lakin yeniden de bu yol da kolay yürünmedi…

(Müslüm Gürses ile)

Annesiyle hayat uğraşı

Teyzesine anne diyordu. Onu anne kabul edip ilerledi. Tecavüzden sonra esasen alt üst olan psikolojisine bir de teyzesinin ikinci kocası eklenmişti. Daima sarhoştu adam. Annesi de çalışıyordu. Annesi işe gidince Muhterem’e saldırıyordu. Sonra tacizlere başladı. Edep yerlerini gösteriyordu kıza. Bu zulüm 13-14 yaşlarına kadar devam etti. Bir gün artık tecavüze kalkıştığında annesi kurtardı onu ve adamı kapı dışarı etti. İşte o gün, birinci sefer yalnızlık hissi silindi Muhterem’in gölgesinden. Annesine hayatını adadı…

Muhterem, 14 yaşındaydı. Eyüp’te bir dokuma fabrikasında çalışmaya başladı. Annesiyle omuz omuza verdiler. Kolay değildi. Fakat aslında ne vakit kolay olmuştu ki…

Beyoğlu’nu birinci keşif

Mahallelerinde bir Yıldız Abla vardı Muhterem’lerin. Sahneye çıkıyordu. Çok hoş elbiseleri vardı. Ne kadar elbisesi varsa ipe asar, gösteriş yapardı. Sayın, Yıldız Abla’dan alamazdı gözlerini. Bir gün dayanamadı ve sordu: “Yıldız Abla, bunları nereden aldın?” Öylesine merak ediyordu ki! Onun için bu elbiseler düş üzereydi. Yıldız Abla, “Gel seni de Beyoğlu’na götüreyim.” dediğinde çok farklı bir his hissetti Sayın: Heyecan. Evet, heyecan. Gecekondudan ve Eyüp Sultan’dan diğer bir yere gitmemişti ki! Bir hayalin içindeydi sanki…

Beyoğlu’na vardıklarında bir öteki dünyaya gelmiş üzereydi. Binalar, güya o baktıkça daha da yükseliyordu. Büyülenmiş üzereydi. Üzerinde okul önlüğü vardı. Esasen diğer da giyecek bir şeyi yoktu. Beyoğlu’nu birinci defa görüşünü, kendini buraya ilişkin hissedişini hiç unutmayacaktı. Ve buraya ikinci sefer geldiklerinde hayatı değişecekti…

Dönüm noktası

Beyoğlu’na ikinci sefer mahalleden ve tıpkı vakitte okuldan arkadaşı Zeren ile gitti Sayın. Birincisi kadar mecnun bir merakı yoktu. Yani en azından merak ettiği Beyoğlu’nun kendisi değildi. Daha çok ‘Ben burayı esasen biliyorum.’ hissiyatını yaşıyordu büyük büyük. Bir yandan da apayrı bir heyecanı vardı. Bugünün hayatının değişeceği o gündü…

Gazetede “Artist aranıyor.” diye bir ilan görmüştü Sayın. Arkadaşıyla otobüse binip, Beyoğlu’na gittiler. Ağa Camii önünde karşılaştıkları bir adam, şöyle bir süzdü Muhterem’in genç yüzünü. Bir sağına bir soluna baktı ve “Çok hoş burnunuz var.” dedi. Korkmuştu Saygıdeğer. Hafızasının çağırdığı çok taze anılar vardı. Kaçırılacağını bile düşünmüştü. Bir yandan da kalbini uçuran heyecanın karşısında öylece duruyordu. Adam, “Ben sanatçıyım, senaryom var.” diye kelama başladığında, kalbinin sesini dinlemeye karar verdi. Onu keşfeden kişi, Beyoğlu’nda inzibat subayı olan, sonradan da Sinema San Vakfı Lideri olacak olan Ümit Utku idi.

Ertesi gün hazırlandı ve bu sefer tek başına çıkıp sinema şirketine gitti. Ve o gün sinemalarda oynamaya başladı…

(Üç Arkadaş filminden)

Sinemaya birinci adım

1950’lerin başıydı ve Saygıdeğer, birinci sinema teklifini Muharrem Gürses’ten aldı. 1951’de, Yıldızlar Revüsü sinemasında figüran olarak sinemaya birinci adımını attı. İkinci defa kamera karşısına geçtiğinde ise, 1952’de, direktör koltuğunda Osman Seden’in oturduğu ‘Kanun Namına’ filmindeydi. Bu sinemalarda ‘Aysel Utku’ adı ile yer aldı. Lakin daha sonra Ümit Utku’nun da teklifiyle ‘Muhterem Nur’ ismi ile sinemada yer almaya başladı. Yakın vakitte onu bir şöhret seyahati bekliyordu…

İlk defa ‘Boş Beşik’ sinemasında başrol aldı. 1958’de, Memduh Ün’ün yönettiği, Fikret Hakan, Semih Serezli ve Salih Tozan ile başrolleri paylaştığı ‘Üç Arkadaş’ sineması ise, Muhterem’i yıldızlığa taşıdı. Bu sinemada, kör bir genç kızı canlandırmıştı. Yetenekliydi. Naif bir hoşluğu vardı. Çok seviliyordu. Sinema tutkunlarının gönlünü kazanmıştı. Türk sinemasının en uzman uzmanlarından biri olan Agâh Özgüç’ün de yaptığı bir kıyaslamayı örneklemek gerekirse, lakin şu an hepimizin manasını bildiği Türkan Şoray sevgisiyle karşılaştırılabilirdi. Özgüç bu durumu şu sözlerle belirtiyordu:

“Bugün o mertebeye Türkân bile erişemedi. Sultan oldu; fakat Muhterem’in gördüğü sevgiyi göremedi.”

Muhterem Parıltı, Türk sinemasının ünü ülkeye yayılmış birinci ve gerçek starı olarak ismini altın harflerle yazdırmıştı. Sinemalarda daha çok ezilen, yok sayılan bayan tiplemeleriyle yer aldı ve tanındı. Aslında hayatından kesitler oynuyordu. O, Yeşilçam’ın en çok ağlayan, en çok ağlatan bayanıydı. Sinemaları hasılat rekorları kırıyordu…

İşte bu türlü tarifli bir şöhretin içindeydi Sayın. Fakat dengelerin şaştığı anlar da gelecekti…

(Üç Arkadaş filminden)

Memduh Ün ile ilişkisi

Yeşilçam’ın yıldızlarını keşfeden direktör olarak bilinen Memduh Ün ile kesişti Muhterem’in yolu. 10, 11 kadar sinemada başrol oynadı ve birlikte çalıştılar. Ortalarında bir ilgi de başladı bu süreçte. Bir yandan akıl hocası da olmuştu Muhterem’in. Hırpalayan, kıskanan, hırslanan bir tarafı de vardı. ‘Benden ayrılırsan düşersin” diye telkinlerde bulunuyordu. Bu vakte kadar sürüklendiği hayat gözünde canlanıyordu Muhterem’in ve korkuyordu. Şöhreti elinden kayıp giderse diye çok korkuyordu. “Bugünkü kadar kolay da değildi şöhret olmak. Bizim okulumuz yoktu. Annem para biriktiriyordu. Mesleğim hem kolay hem zevkliydi. Âşık oldum mesleğime. O bitti mi ben biterim diye düşünüyordum.” şeklinde anlatacaktı yıllar sonra bu endişeyi bir röportajda.

‘Funda’ sinemasında oynuyordu. Memduh Ün onu, Ahmet Mekin’den, Kenan Pars’tan kıskandı. Çok hırpalıyordu Muhterem’i. Saçının içinden bir tutam kesiyordu mesela. Kıskançlığının hırsını bu türlü çıkarıyordu. O kadar rahatsız ediyordu ki, artık nefret ediyordu Saygıdeğer. Son sineması çekecekleri sırada artık daha fazla dayanamayacağını düşünüyordu; “Bu bitsin, ayrılalım.” dedi. Eresi gün takımda değildi. Artık korkusunu aşmıştı bu durum belirli ki, canını daha fazla yaksın istemiyordu. “Niye beni çıkardın?” diye sordu; “Fatma’yı (Girik) alacağız.” Diye yanıtladı onu Memduh Ün.

Yıllar sonraki röportajında şöyle anlatmaya devam ediyordu: “’İyi!’ dedim. Zati yalnız kalmayı dört gözle bekliyordum. Ayrıldık.”

Evlenmeyi hiç düşünmedi ama…

Evet, şöhretiyle evliydi aslında o. Evlenmeyi hiç düşünmemişti; ancak evlendi. Üstelik bir aşk evliliği de değildi. Sinema dingin vakitlerini yaşıyordu. Herkes reklam peşinde koşuyordu. Artist Dergisi’nden Recep Ekicigil de Muhterem’e bir reklam teklifiyle geldi. Evlenebilirdi, böylelikle dergiye kapak olurdu. Bundan daha güzel bir reklam düşünülemez üzereydi. Işın Kaan Köseoğlu ile yedek subay olarak misyonlu olduğu Kars’ta evlendiler. Kendine bir türlü inanamıyordu; ancak o, artık evli bir bayandı. Karı koca hayatları hiç olmadı, tekrar de bilinen buydu. Saygıdeğer, meşhur bir artistti. Kars’ta onu el üstünde karşıladılar. Vakitle onu sevebilir miyim müşahedeleri de yaptı tahminen; lakin onu, tam bir varlık budalası olarak tanımlayabilirdi fakat. Ailesi çok yeterliydi; fakat onun bu halinden hiç hoşlanmıyordu. Çok küstahtı ve daima içen tarafıyla ona çocukluğunu hatırlatıyordu. Sarhoş eniştesinin başına bela halleri güya daima gözünün önündeydi. Sürdüremeyeceğini biliyordu. Bir sinema çekimi için İstanbul’a geldiğinde, bir daha geri dönmedi.

Yıl 1963’tü…

Şöhretini yavaş yavaş yitirdi

Muhterem, kısa müddette başroller almış, çok süratli şöhret olmuştu. Etrafında hayranları, kazandığı para, onu birçok sanatkarın düştüğü yanlışa düşürmüş, korkusuzca para harcamıştı. Bu şöhret daima sürüp sarfiyat sanıyordu. Lakin artık o şöhreti yavaş yavaş yitiriyordu…

1965’te sinema çalışmalarını azaltarak dansöz olarak sahneye çıkmaya başlamıştı. 1967’de ise, artık sahnede müzik söylüyordu. Maddi düşünceleriyle giderek başa çıkamaz hale gelmişti. Ödeyemediği borçları, onun 1967 Mart’ında 10 gün mahpusa bile mahkûm etti.

70’lerde, daha çok küçük gazinolarda ya da turne gruplarında müziklerini söyledi. Tekrar sinemaya dönecek, 2002’ye kadar yer almaya devam edecekti…

1972’de, bir bayram gününü şöyle anlatıyordu: “Bir bayram günü, herkes bayram yaparken, ben bir simit bile alamayacak kadar parasızdım.”

Müslüm Gürses ile aşkları

“Ben çok enayiyim.” diyordu Sayın yıllar sonraki röportajında. Bir gün Müslüm Gürses ile tanışana kadar hayatına girmiş tüm erkekleri, hayatının en büyük yükleri olarak karşılıyordu. Kendinde de yanılgı görüyordu. Merhametli biriydi ve karşısında süklüm püklüm olan kim olsa, sevmese de üzülüyordu. Fakat karşısındaki de kurnaz çıktıkça yükü ağırlaşıyordu…

Muhterem, 1982’de çıktığı Malatya turnesi sırasında tanıştı hayatının aşkı Müslüm ile. Halbuki Müslüm, şimdi onunla yüz yüze tanışmadan evvel bile hayrandı Muhterem’e; âşıktı. Malatya turnesinde Ramazan eğlencelerinde sahnede olan isimlerden biriydi Saygıdeğer. “Bir Garip Yolcu” müziğini okuyarak çıkıyordu sahneye. Fakat tıpkı takımdan bir öteki bayan, kıskançlık edip Müslüm’e, “Söyle, o müzikle çıkmasın, ben çıkacağım.” demişti. Müslüm, bunu gelip söyledi; fakat Sayın de kabul etmedi. Sahnelere birinci çıkış müziğiydi bu ve çok alkış alıyordu. Kabul etmeyince bu kere Müslüm sonlandı ve Muhterem’in üzerine yürüdü. O da, “Terbiyesiz!” diye çıkıştı ve o anda, Müslüm’ün tokası, Muhterem’in yüzünde patladı. Öylece, birden… Sayın, bu anı yıllar sonra bir röportajında şöyle tamamlıyordu: “Sonra kusurunu anladı doğal. Özür diledi. ‘Büyük aşklar arbedeyle başlar’ derler ya. Bizimki biraz o denli oldu işte.”

Müslüm şimdi sıradan bir gençken Saygıdeğer, şöhret günlerini yaşıyordu. Bir gün birbirlerine hayat arkadaşı olduklarında, “Adana’da onun sinemalarını hiç kaçırmazdım. Platonik olarak seviyordum. Onu görmek düş üzere bir şeydi o vakitler.” diye anacaktı bugünleri…

Muhterem ise, Müslüm’ün müziklerini dinliyordu. Birbirlerinin ruh eşiydi; lakin şimdi farkında değillerdi. Saygıdeğer de bugünleri anarken, şöyle diyordu: “Kendisini hiç tanımıyordum. ‘Ben İnsan Değil miyim’ diye bir müziği vardı, dinleyip dinleyip ağlıyordum; fakat sahibini bilmiyordum. Yalnızca hoş bir müzik diye dinliyordum.”

Nihayet tanıştılar. Sayın, 41 yaşındaydı, Müslüm’den tam 21 yaş büyüktü ve mesleğinin en sönük devrini yaşıyordu. Müslüm ise, en parlak günlerindeydi. Çok gençti ve karşısında hayran olduğu bayan duruyordu. “Bir bayan tanıdım, çok ağlıyordu.” diye anlatacaktı bu tanışmayı Müslüm. Mutsuzdu Sayın. Artık yaptığı işten keyifli değildi. Şöhret günlerini geride bırakmak üzereydi. Yeşilçam yıldızlarının hüzünlü sonu, onu da bulacaktı.

Muhterem, Müslüm ile şöhretini geride bırakmaya hazırlandığı günlerde karşılaşmıştı. Artık yaş farkı mı pürüz olacaktı onlara! Tahminen de onları acıları bir ortaya getirdi. Müslüm de sıkıntı bir hayatın bağrından kopup gelmişti bugünlere… Ve Saygıdeğer, onun gözünün parıltısıydı. “Her beşere bel bağlamam; ancak Sayın Hanım, bu dünyanın insanı değil.” diyordu Müslüm.

Tanıştıklarında Müslüm de, en az Sayın kadar sıkıntı günler yaşıyordu. Arabesk müzik ruhunu sarmıştı; lakin o, şişelerin tabanında bir rock star üzere yaşıyordu. Çok kalmaz, onun da şöhreti silinir bir imajı vardı. Lakin olmadı! O, bir gün Türkiye’nin Müslüm Baba’sı olacaktı. Ve ileride yaşanacak günlerin temelini, işte bu aşk atmıştı. Ortalarındaki aşk, onların şifası oldu. Birbirlerini kurtardılar.

Müslüm Gürses ile evlendiler

Onlar, daha birinci andan bir daha hiç ayrılmayacaklarını biliyorlardı. Liseli gençler üzere el ele, kol kola geziyorlardı. Evlilik fikri akıllarından bile geçmiyordu; lakin bir ortada da olmak istiyorlardı. Gittikleri otelde birlikte kalamıyorlardı. Her yerde karşılarına bir mahzur çıkıyordu. Sonra bir gün Muhterem’e, yeğeni, “Hala, artık Müslüm Abi ile evlenir misin?” deyiverdi ve ekledi: “Okulda herkes bana bunu soruyor.” Muhterem fark etti ki, bu durum onları incitiyordu. O gün bir anda karar verdi evlenmeye. Konuta gitti. Müslüm, elinde çayı ve sigarası oturuyordu. Yaklaşıp, “Müslüm, benimle evlenir misin?” dedi. Güya sıradan bir şey sorulmuş üzere, hiç başını bile kaldırmadan, “Neden olmasın!” diye yanıtladı onu Müslüm. Bu teklif için “Teslimiyetçi olmak makûs mü? Sevdiğine teslim oluyorsun sonunda. Bul alçaltıcı bir şey olmasa gerek.” diye konuşacaktı Müslüm.

Muhterem, heyecanla Elenor Plak’ın sahipleri Mükemmel Beyefendi ile Atilla Bey’i arayarak memnun haberi verdi. Çok sevindiler ve çabucak süreçler başladı. Beykoz’da, onların şahitliğinde, üzerinde çok sevdiği siyah elbisesiyle Müslüm’e, “Evet!” dedi. “O günkü mutluluğumu 10 kitap yazsam anlatamam.” diye özetliyordu…

Her şey çok süratli olmuştu; “El âlem ne der!” telaşı ile çıktıkları yolda, 1986’da, bir hafta içinde sade bir nikâh ile evlenmişlerdi. Ve Saygıdeğer, asıl evlendikten sonra âşık olduğunu hissetti kocasına. Başta her ne kadar bunu hiç düşünmese de, evlendikten sonra ortalarında diğer bir bağ oluştu. İsteseler çok lüks yaşayacak durumları olsa da, yaşadıkları semti ve hayat şeklini değiştirmediler.

Evlilikleri büyük bir aşkla, bir an bile diğer isimlerin ismi geçmeden devam etti. Birbirlerinin gözünün içine baktılar daima. Müslüm, karısına daima ‘Muhterem Hanım’ diye seslendi. Evdeyken bile. Bir anısını verdiği bir röportajda şöyle paylaşıyordu Sayın: “Kuaför saçımı yaparken ona bağırırdı: “Güner biraz kenara çekil de Muhteremciğim’in yüzünü göreyim!” Meskende ben nereye oturursam o da karşıma otururdu.”

Aşkları, Müslüm Baba’nın hayranları tarafından da benimsenmişti. Aşkın tarifi, artık onlarınki ile eşdeğerdi. Birlikte en çok seyahat etmeyi seviyorlardı. Hiç ayrılmayı düşünmediler. 30 yılı aşkın birlikteliklerinde yalnızca bir defa, Müslüm Baba, Avustralya’ya gittiğinde koptular. Bir bütün halde, aşkı buldular ve yaşadılar…

Aşkın pürüzlü yüzü

Bu eksiksiz aşkın da pürüzlü yüzü vardı elbette. Çok sonra bir röportajında “Siz hiç memnun oldunuz mu?” sorusu yöneltildiğinde, Sayın, “Tabii. Müslüm ile geçen her günüm hoştu.” Diye yanıtlıyordu. Fakat şüphesiz canının çok yandığı vakitler da vardı. Tahminen büyük aşktı, evet; lakin şiddeti içermediği söylenemezdi. Bilhassa birinci vakitler, Müslüm alkol sorunu yaşarken, sarhoş olduğunda şiddet uyguluyordu Muhterem’e. Lakin sonra kendine geldiğinde “Elim kırılsaydı da, yapmasaydım.” diyerek ıstırabını lisana getiriyordu. İşte bu halini görür görmez yumuşuyordu Saygıdeğer; içi sızlıyordu. Müslüm’ü, acısını, söylediği her müzikte anlıyordu. Onu dramatik kıssası ile birlikte çok sevmişti ve ne olursa olsun bırakmamaya karar verdi. “Kafamı gözümü de kırsa, ben bunu düzelteceğim!” diyordu kendi kendine.

Yine de natürel onun daima içiyor olmasından çok rahatsızdı. Zira alkol, ona üvey babasını, tacizlerini hatırlatıyordu. “Geride kalanlar benim için pislikti.” diye özetliyordu ömrünü ve şöyle diyordu: “Benim düşündüğüm hayat kocamla bulduğum hayattı. Keşke Müslüm birinci yıllarıma gelseydi, ben onu sahneye de o kadar yormazdım. Lakin yazık ki çok geç vakte tesadüf etti. Yaşı benden çok küçük; lakin benden büyükmüş üzere çekinirdim. Olgun bir adamdı. Sert görünümlüydü; lakin çok merhametliydi.”

Düşündüğü üzere pürüzleri aşıp, şiddetin soğuk yüzünden dönebilmişti; ancak bu yaşadığı hiçbir şeyi hafifletmiyordu alışılmış. O, kalbi çok kırılmış, canı çok yanmış bir bayandı. İkisinin bir ortaya gelip acılarını kaynaştırması vakit almıştı tahminen, kim bilir!

Müslüm Gürses öldükten sonra

“Kendimi yarım hissediyorum. Onun üzere mükemmel bir beşerle düşlerimde bile göremeyeceğim kadar keyifli bir hayat sürdüm; ancak artık burada, bu çukurun içinde yatıyor. Onu çok seviyorum. Müslüm bedenen öldü; ama benim içimde hâlâ yaşıyor. Kocaları öldükten sonra evlenen bayanları hiç anlayamıyorum. Nasıl yapıyorlar? Bazen diyorum ki; Allah’ım, keşke onu büsbütün alacağına öteki bir bayanı sevip ona gitseydi, içim bu kadar yanmazdı. Hiç değilse hayatta olurdu. Onu görebilirdim…”

Müslüm Baba, 3 Mart 2013’te hayata veda ettiğinde bu türlü söylemişti Saygıdeğer. Onun tam bütün zorlukları aşmış, artık hayatın sefasını sürecekken gittiğini düşünüyordu. “O çocuk üzeredir. O benim her şeyim; annem, babam, ağabeyim, çocuğum her şeyim… Orada yatan yalnızca Müslüm değil; benim kalbim yatıyor orada.” diyerek, kalbinden taşıp kozmosa yayılan acısını anlatmanın yollarını arıyordu…

“Evimizden gülerek çıktı, hastaneye gülerek girdik ve dört ay içinde kayboldu, buharlaştı gitti. Tek tesellim herkesin hayran olduğu o adamla yıllarımı geçirmiş olmam. Kimsenin ulaşamadığı adamın karısı oldum. Ve ölünce yanına gömüleceğim.” diye anlatıyordu tesellisini. Mevtten korkmuyordu da, ah günah olmasaydı. Bir an düşünmeyecek, çiçeklerin altında onunla uyurdu. Müslüm, onun en bedelli varlığıydı. Onları lakin mevt ayırırdı; o denli de oldu. Onu her ziyaret edişinde “Madem gidecektin, beni neden yanına almadın?” diye sorup durdu…

Gittiğine hiç inanamadı. Daima kapıdan biraz sonra girecekmiş üzere yaşadı. Fotoğraflarıyla konuştu. Sonra takdir-i ilahi deyip kavuşacakları günü, çayın demlenmesini bekler üzere beklemeye başladı. Bir daha hiç uzun aralık seyahatlerine çıkmadı. Müslüm öldüğünden beri ondan uzakta ölmek korkusu sarmıştı Muhterem’i. Mezarı yerini de çift kişilik almıştı. “Ne hoş bir şey, kemiklerimiz birlikte çürüyecek. Benim için ‘Sevdiğine gitti.’ diyecekler.” diye aşkla bekliyordu ona kavuşacağı günü…

Muhterem Parıltı öldü

Ve Saygıdeğer Nur’un hasretle beklediği o gün geldi. 20 Mart 2020’de, sabah saat 06.30’da tedavi gördüğü İstinye Devlet Hastanesi’nde, çoklu organ yetmezliği sebebiyle hayata gözlerini kapadı…

Müslüm Baba ile tüm aşkları boyunca Sayın Işık, bir sefer olsun bir “Seni seviyorum!” duymadı ondan. Sevildiğini daima bildi; lakin hiç kelama dökmedi Müslüm Baba. Vefatından iki ay evveldi. Hasta yatağındaki hayatının aşkına, “Müslüm, bu denli yıllık karınım. Bana bir sefer ‘Seni seviyorum!’ demedin.” Müslüm Baba güldü, sarıldı ve ömürlük aşkını şöyle lisana getirdi: “Seni sevmesem çok yıldır senle olur muydum? Bak, gözümü senle açtım, senle kapıyorum.”

İkisi de şu hayata gözlerini birebir aşkla, tıpkı gökyüzüne bakarak kapadı. Vefatının akabinde,“Ne olur, şayet beni seviyorsanız çabuk ölmem için dua edin. Ben Müslüm’süz yaşayamam…” diye konuşan Sayın, Müslüm’ün hayali ile geçirdiği yedi yılın akabinde ona gitti. 03 Mart’ta Müslüm Baba, yedinci mevt yıl dönümünde anılırken mezarının başında olamadığı için çok üzgündü. Artık onun da düşlediği üzere, “Sevdiğine gitti!” diyebiliriz o halde…

Acıyı tüm hücreleriyle yaşayarak tanıyan, sevdiği adamın acısıyla harmanlanıp şifa olan, şifa bulan, yanılgılarıyla, güzellikleriyle, çok sevişiyle bir Sayın Parıltı geçti bu dünyadan…

İyi ki…

Damla Karakuş

[email protected]

Not:

Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.

Instagram: